بانوی شرقی

درباره من

بانوی شرقی: متولد مرداد 68. دانشجوی مدریت صنعتی( سرم توی لاک خودم است و درسم را می خوانم ). ساکن اصفهان.به خاطر این اسم وبلاگ را بانوی شرقی گذاشتم که عاشق مشرق زمین هستم. مخصوصا ایران باستان. وبلاگ نویسی را از فروردین 85 شروع کردم و از آبان 85 هم این جا می نویسم... سعی کردم از اینترنت استفاده مفید ببرم و البته توی زندگیم هم خیلی اثر داشته هم خوب و هم بد. از بچگی به نویسندگی و کارگردانی علاقه داشتم و در کل عاشق هنرم و تقریبا با تمام ابزار نقاشی و طراحی کار کردم. به نظرم آشپزی هم یک هنراست و تا حدودی هم از این هنر بهره مندم.با حل مسائل ریاضی حال می کنم و دبیرستان هم ریاضی خواندم.دوست داشتم دانشگاه مهندسی کشاورزی بخوانم اما خوب، نشد و من هم حوصله دوباره کنکور دادن را نداشتم. دوستدار طبیعت و محیط زیستم. البته منظورم از طبیعت فقط جنگل نیست، هرچیز طبیعی، مثل کویر، کوه و حتی یک تکه چوب خشک. وقتی یک چیز جدید یاد می گیرم خیلی خوشحال می شوم و دوست دارم چیزهایی که بلدم را به دیگران یاد بدهم اما بعضی وقت ها دیگران این رفتار من را درک نمی کنند و می گذارند به حساب کلاس گذاشتن از ندانستن رنج می برم.سعی میکنم تاریخ را بخوانم، آثار شریعتی، جبران خلیل جبران ، سهراب و شهریار را کم و بیش مطالعه می کنم. به سنت ها احترام می گذارم و سعی می کنم ریشه ی هر سنت را پیدا کنم. اهل خرافه نیستم. انسان اجتماعی نیستم و با دیگران دیر صمیمی می شوم. اکثر مواقع سعی کردم به دیگران کمک کنم و خوشحالشان کنم که البته بعضی مواقع باعث ناراحتی خودم شده و بعضی هم از این اخلاقم سو استفاده کردند.بعضی وقت ها احساس می کنم که درک نمی شوم. در کل جدی و بد اخلاقِ اما دلسوز! بعضی مواقع به نظر خودم بعضی رفتارهام بچگانه ست اما بعضی مواقع نسبت به هم سن و سال هام بیشتر می فهمم. از دروغ بدم میاد و اصلا هم نمیتوانم دروغ بگویم و اگر احیانا بخواهم دروغ بگویم تو چشم های طرف نگاه نمی کنم . یک مقدار فضول تشریف دارم.. صبر و حوصله ام کم است. هیجان رو دوست دارم و فکر می کنم که قعر اقیانوس ها و ته فضا بیشترین هیجان را دارد. موسیقی سنتی را می پسندم. آرزو دارم یک روزی برسد که بروم و یک جای دنج و با صفا و دور از مردم و سیاست زندگی کنم و به کشاورزی و هنر بچسبم. درخت را به نام برگ بهار را به نام گل ستاره را به نام نور کوه را به نام سنگ دل شکفته ی مرا به نام عشق عشق را به نام درد مرا به نام کوچکم صدا بزن.... "عمران صلاحی" ادامه...

آمار : 324904 بازدید Powered by Blogsky

اسفندگان

روز اسپندارمزد ز اسفندماه

دوستت دارم بگو با هر نگاه

دوستت دارم ز دریا بیشتر

از زمین و از کهکشان‌ها بیشتر

دوستت دارم تو در جان منی

پاره‌ای از جان ایران منی

شاخه‌ای گل پیش دلدارت ببر

بوسه‌ای از گونه‌ی یارت بخر

سیب سرخی هم فراهم آورید

هر یکی یک بوسه بر رویش زنید

کین نمادی گشته از اسفندگان

دوستت دارم فراوان تر ز جان

دلبرم ای ماه ایرانی‌نژاد

سرزمینت را مبر هرگز ز یاد

کین زمین جای سپند مهر بود

جای نیکویان روشن چهر بود

اینچنین کن تا که چون بی‌مایگان

ره نپویی بر ره بی‌گانگان

سرزمیت را بکوش آباد کن

روز و شب از فر ایران یاد کن

فردا جشن اسفندگان است. در ایران باستان این روز برای گرامیداشت زن بوده است. این روز ، روز عشق ما ایرانی هاست. ما همیشه فکر می کنیم روز عشق و کادو خریدن مخصوص دوست دختر ها و دوست پسر هاست یا مرفهین بی درد. اما به نظر من زن و شوهر که می خواهند یک عمر سر روی یک بالشت بگذارند، باید چنین روزهایی را جشن بگیرند تا برای هم جذاب بمانند و از روی عادت زندگی نکنند. حتما لازم نیست بهترین رستوران بروند یا بهترین کادو را بخرند، حتی اگر بروند با هم دوغ و گوشفیل(!) بخورند اما عاشقانه کنار هم باشند، توی روابطشان تاثیر مثبت می گذارد. خلاصه این که دل باید خوش باشد و ما باید این روزها را بهانه ای قرار بدهیم تا در کنار عزیزانمان باشیم.

بانوی شرقی پنج‌شنبه 28 بهمن‌ماه سال 1389 ساعت 12:36 ب.ظ